"You can survive a ribcurrent"

Normaal probeer ik het chronologisch te houden. Maar aangezien vele vast mijn: ‘I surived a ribcurrent’ berichtje op facebook hebben gelezen en dus waarschijnlijk nieuwschierig zijn. En voor andere, rustig maar ik ben oke, maar hierbij Gister:

Ondertussen werken Saf en ik als Fundraisers voor verschillende goede doelen en gister mochten we heerlijk om een uurtje of 4 de handdoek in de ring gooien en met zijn allen (13 in totaal) heerlijk genieten van een idilysch strand hier in Esperance. We waren er s’ochtends al even gestopt om te zien waar we van zouden genieten als we allemaal een ‘signup’ zouden hebben. Erg motiverend en zo belanden wij dus uitgelaten, enthousiast en als een stelletje dolle honden op het strand. Shayla (onze manager zo te zeggen) zegt nog: “Guys there is a ribcurrent so stay close, i don’t want to lose you guys yet.” Waar uiteraard nog wat grapjes over worden gemaakt.

We zijn heerlijk wat leuke beach fototjes aan het maken. Saf en ik proberen iedereen te leren hoe je moet bodyboarden (een golf pakken met je lichaam inplaats van een board).
Ik ben dit net helemaal aan het uitleggen aan Layola (onze lauprechain) en Cristine (onze croissant) als ik merk dat we toch wel een beetje afdrijven. Layola en Cristine zijn nog helemaal aan lachen als ik zeg: “Common guys we need swim back.” Op dat moment merken we dat dat zo makelijk niet gaat. Er staat een hele erge sterke stroming en vooral Layola raakt al een beetje in paniek. Ik zwem naar haar toe en probeer haar aan te moedigen. “You can do it, just swim with the waves.”
Op dat moment komt Jack B naar ons toe en zegt: “Don’t panic, just swim.”

Dat is het moment dat Cristine in paniek raakt. Ik probeer nog met ze mee te zwemmen maar ik krijg ze niet met me mee. Ik kijk Jack aan en maak een hele bewuste keuze: “Jack i can’t save them.”
Op dat moment draai ik me om en zwem. Ik zwem en zwem en zwem. Er komt een golf en wonderbaarlijk genoeg tilt hij me op inplaats van op me te crashen. Het enige is: het uitzicht dat het me bied is niet bemoedigend. Ik ben veel verder van het strand dan ik dacht. Iedereen op het strand zijn kleine stipjes. Achter me hoor ik Layola en Cristine gillen. Doodsangst, pure doodsangst.
Het enige wat ik weet is dat ik niet kan omkeren als ik de kant ooit wil halen.
Ergens komen er een aantal golven achter elkaar die me onder water trekken. Je weet wel, dat deel van golf dat voelt als een wasmachine. Ik heb geen idee wat onder of boven is. Als ik voel dat de stroming me los laat open ik me ogen en duw me naar het licht. Wonder boven wonder kom ik boven om na een paar seconden weer terug te worden getrokken.

Totaal buiten adem kom ik boven en zwem. Het rare is dat ik alles heel bewust mee maak. Geen automatische piloot, geen paniek, maar bewuste keuzes wat te doen. Ik zwem zo hard als ik kan. En als er een golf komt probeer ik er op te komen zodat ik een stukje mee stroom. De ene keer lukt het, de andere keer trekt hij me onder, waarbij ik me ontspan tot ik voel dat de golf weg is en ik weer zoek naar het licht. Als ik weer op een golf ben en zie hoe ver ik nog van het strand ben heb ik een paar seconde van radeloosheid. Ik kan alleen maar denken: er moet een boot komen, ik hou dit niet vol, ik ga dit niet redden, misschien ga ik hier dood.
Op het zelfde moment denk ik aan iedereen op de kant ik zie ze staan, hulpeloos. En ik denk aan dat ik al van miniatuur zijnde aan het zwemmen ben. Ik weet hoe de zee werkt, ik surfles heb gehad en dat ik godverdomme niet hier en nu dood ga!! En dat ik een boot wil zien.

Het duurt een eeuwigheid. Op een moment zit ik tussen twee golven in, waarschijnlijk op een zandbank want ik voel zand onder mijn voeten. Heel even denk ik dat ik het heb gehaald tot ik weer word overspoeld door de volgende golf en ik de grond weer kwijt ben. Ik hoor niets meer, ik ben alleen in de zee met de golven en ik zwem. Ik zwem letterlijk voor mijn leven. Soms pak ik een golf, soms trekt hij me onder. Ik ben het besef van tijd kwijt, ik zwem alleen maar. Tot ik een man met een surfplank het water in zien rennen. Ik weet: ik ben gered. Op een of andere manier bereik ik hem en ik grijp me vast aan zijn surfplank.
Hij staat naast me in het water net iets dieper dan kniehoogte en zegt: “You can stand now.”
Bizar ik hou me vast aan zijn plank en hij staat naast me en pas als hij het zegt besef ik dat ik eindelijk kan staan. Ik heb het gehaald!?  

Hij vraagt me of ik oke ben en of er andere in het water zijn. Ik zeg dat ik oke ben en ja, er zijn andere. Hij gaat de zee in.

Het enige wat ik wil is liggen en dat is wat ik doe. Ik lig en adem en ik leef en ik heb een bewuste keuze gemaakt om mensen achter te laten. Layola, Cristine en Jack. Die nog in het water zijn.
Opeens staat er een politie man naast me die vraagt of ik oke ben. “Ik ben oke, ik ben oke, er zijn mensen in het water, ze zijn nog in het water!!!” Ik begin eigenlijk pas te huilen als Layola uit het water wordt gehaald. Layola is compleet is shock, ze praat over hoe ze niet kon zwemmen en golven en water. Ik zie dat Jack B uit het water is. Als er ook maar een kleine golf het strand op komt raakt Layola in paniek en gilt: “Get me out of the water, get me out of the water.” Ik neem haar mee en op dat moment zie ik Cristine lopen. Ik kan alleen maar naar haar toe rennen, haar knuffelen en blij zijn dat ze water uit is. Blijkbaar was Lucca ook in het water. Maar iedereen is er uit.

Er gebeurd veel te gelijk, iedereen wordt behangen met handdoeken en kleding om ons warm te houden. Cristine en Layola lijken in shock te zijn. Ook Jack B is volgens mij een beetje de weg kwijt. Ik voel me redelijk oke. Heb niet zoveel water binnen gekregen. Ik ben alleen shaky, nog onderste boven van dat ik gewoon ben weg gezwomen en belachelijk dankbaar over het feit dat iedereen het water uit is. Cristine wordt aan de zuurstof gelegd en iedereen wordt gecheckt en ondervraagt door hulpverleners. Het lijkt of de hele straat is uitgelopen om ons te helpen. Saf bespringt me haast met: “Ik hou zoveel van jou!!! Ik hou zoveel van jou!!!” En geeft me de heerlijkste knuffel van de wereld. Ik weet ook al me eerste grapje te maken over teambuilding.

Naast me zit Shayla en ik duik zowat boven op d’r. “You must have felt awfull”. Ondanks dat het niet echt haar verantwoordelijkheid is. Ik zie dat ze zich verantwoordelijk voelt, ze is toch onze manager, ze ziet er eigenlijk ook een beetje pips uit. Aangezien ik iedereen overtuig dat het goed met me gaat en ik me oke voel hoef ik niet mee naar het ziekenhuis. Layola, Cristine en Jack worden wel afgevoerd. Wij halen paspoorten, kleren en water. Ik krijg in de bus gelukkig een hoop knuffels van Jack O en krijg het eindelijk een beetje warm. We mogen niet allemaal naar binnen omdat het een inimini ziekenhuisje is. Maar ze houden ons op de hoogte en wij blijven bij de bus.
Ik neem mijn kans om naar huis te bellen. Me mams heeft eventjes tijd nodig om te kalmeren want ik ben onverstaanbaar. Maar ik kan me hele verhaal kwijt. Het enige wat je wilt op zo een moment is toch je mama en je papa hahaha. Me paps is helaas niet thuis, maar ik ben eigenlijk al blij en opgelucht.

We moeten nog een tijdje wachten en op een gegeven moment besluiten we terug naar het hostel te gaan en daar te wachten tot we een belletje krijgen dat iedereen weer weg mag. Ik wil ze nog wel even zien dus ik ga met Saf naar binnen. Gelukkig is iedereen weer aanspreekbaar en ze zien er allemaal goed uit. Nog wel geschrokken maar bijgekomen. Cristine zegt: “When i saw that you were out the water i was so happy that one of use made it, i thought we were saved.” Ik denk dat het nog het mooiste is wat er tegen me gezegd wordt. In het ziekenhuis horen we ook dat er alleen al dit jaar al 4 mensen zijn verdronken op dat strand. En het jaar is net begonnnen. We hebben zo een fucking geluk gehad met zijn vijfen.

Jack O komt aan met een magneet van de koelkast hier in het hostel met de tekst: "You can survive a ribcurrent!". Die claim ik, dat is mij souvenier. S’avonds kruipt iedereen bij elkaar in bed omdat iedereen nog al onderste boven is. Zeker ik en de andere meiden krijgen het niet echt voor mekaar om in slaap te komen. Elke keer als we onze ogen dicht doen zien we golven. Dus we hebben een knusse nacht. Eind goed al goed. We hebben het overleefd en ik heb vandaag alweer in de zee gezwommen. (op een rustig stuk wel te verstaan, zonder stroming) Ik denk dat ik ergens een engeltje hebt die over me waakt en... Het is nog niet mijn tijd!!!