Kersenplukken dag 4 (of toch niet?)

De wekker gaat, het is koud, het is veelste vroeg, ik ben stijf, ik heb pijn in mijn schouders, dag 4 opstaan is nog moeilijker dan de vorige dagen. Ik vecht tegen de behoefte om te blijven liggen ik zet al mijn wilskracht in.... en helaas.... Ik kan me er niet toe zetten. Ik zet de wekker uit en zeg tegen Saf dat ik blijf liggen. Saf laat zich dat natuurlijk geen 2 keer vertellen. Ze twijfelt heel even voor ze weer inslaapt en wij een dagje vrij nemen.
We worden redelijk uitgeslapen wakker van de hitte in de tent. Als je maar lang genoeg blijft liggen is het er vanzelf weer warm. Ik worstel me uit de tent en daar blijkt het een stuk aangenamer te zijn. We doen vrij weinig op deze onverwachte zelfbedachte vrije zaterdag.

Ik vind dat het tijd is om de rest van mijn kleren te wassen. Helaas kan dat namelijk niet overal en met de beperkte collectie die we hebben meegenomen (die ondertussen wel lichtelijk is uitgebreidt) moet je meteen als er een mogelijkheid is je kans pakken. Ik ga gewappend met een emmer, een tijl, handwasmiddel en een enorme (nou ja voor een handwas dan) berg was op weg naar het toilet gebouw. Gelukkig is er net schoongemaakt en kan ik in een schone omgeving mijn kleertjes wassen.

Saf besluit dat het tijd is om onze accu te vervangen. Mechanic Saf gaat aan de slag. We hebben gereedschap gekocht dus we hebben goeie moed.
Wij zouden ons niet zijn als we in één keer het juiste gereedschap hadden gekocht. Het is te klein. We vragen aan de buren of we hun gereedschap mogen lenen. En natuurlijk gaan onze vriendelijke Ozzy buren ons niet alleen het gereedschap lenen maar verwisselen ze zelfs onze accu. Hij beloofd ook om onze oude accu op te laden zodat we die mee kunnen nemen en we stroom bij ons hebben. Perfect! We hebben namelijk ook een apparaatje die we erop kunnen aansluiten  en dan kunnen we gewoon een stekker in steken. We komen er ook achter dat het takelapparaatje wat aan onze auto zit (heel handig als je vast komt te zitten ergens) niet is aangesloten. Dus als we vast komen te zitten hebben we daar in ieder geval helemaal niets aan. What a comforting thought.

Vandaag is ook de dag dat ik mijn hoofd stoot tegen de auto en ik kan vertellen: dat doet pijn. Als je het nog een keer doet op dezelfde plek: doet het nog meer pijn. Doe je het een 3^de keer: dan heb je hoofdpijn. Waarom nu opeens? Geen idee. Maar ik hoop dat ik snel door heb dat de auto niet oneindig hoog is.  
We hebben ook geen boodschapjes meer dus we leggen Kamp Holland weer plat en rijden Hilston in. Wat denk je... Op zaterdag gaat de supermarkt en de rest van de winkels om 12 uur dicht. Dat is al de 2^de keer dat we op een zaterdag iets willen doen en het is dicht (will we ever learn?)

Griffith schijnt wel gewoon alles open te zijn en we besluiten daar dus heen te rijden omdat we echt boodschappen nodig hebben. We gooien onze auto met zijn zuipervermogen van een alcholist vol en gaan op weg. Het is wel ff langer dan we eigenlijk hadden onthouden. Terwijl ik weer even een filmpje aan het maken ben van onze rit met Saf haar mobiel begint hij opeens aanhoudelijk te trillen... WE HEBBEN BEREIK!!!! Gelukkig heb ik Saf haar gelukzalige gezicht gefilmt want hij is onbeschrijvelijk, bijna in tranen omdat ze weer eventjes Facebook kan checken en kan Whatsappen. Haar sociale leven!! Hahaha tja ik ben ondertussen wel gewend aan niet zoveel contact hebben met het thuisfront. Leuk is anders maar je doet er vrij weinig aan. Ik heb wel besloten om als ik centjes heb verdient een Smartphone te gaan kopen kan ik ook even wat vaker contacten met Nederland (heb ik eindelijk een reden gevonden om zo een ding te kopen). We vinden de Roses supermarkt en slaan weer even wat proviand in.

We besluiten dat we vanavond maar een dagje vrij nemen met koken nu we toch in Griffith zijn en op zoek gaan naar een mooie hoge boom (Macie! Macie!) We bellen paps (neemt niet op!), Surogaat paps Ton  (neemt wel op! Gezellie!) en Surogaat mams Jolanda (krijgen we uiteindelijk ook te pakken! Gezelli!) met Fiber. Lang leven gratis bellen via internet. Ook doe ik even wat berichtjes naar Ewout omdat ik Chocomelk heb gevonden dat naar koude Nesquik smaakt en dat maakte hij altijd voor me tijdens werk! Hahaha. (jepz rare dingen doen je aan thuis denken)

Bij de Mac komen we een paar Franse gasten tegen en maken even een babbeltje: ze waren in Hilston maar er was te weinig werk en proberen het nu in Griffith. Onze reis hier wordt ondertussen gekenmerkt door dit soort korte ontmoetingen en we stellen ze ondertussen zeer op prijs. Je vangt vaak wel wat handige tips op en het is gewoon ff gezellig.

Ik moet maar terug rijden van Saf en dat doe ik uiteraard met veel plezier. Onze monstertruck met Prinsessenstickers is een genot om in te rijden. Het begint wel al schemerig te worden dus we willen lekker door karren. Op een gegeven moment zie ik echt een gordijn van vliegen, muggen en andere niet nader te noemen insecten. Nog voor ik Saf er op heb gewezen heb ik opeens een massa moord op mijn geweten en zie ik niets meer door de enorme hoeveelheid insecten die over mijn raam zijn uitgesplasht. Na 5 minuten blind te hebben gereden, zorgen onze ruitenwissers ervoor dat ik langzaam aan weer een beetje zich krijg op de weg. Woow dat is wel even wat anders dan door de polder rijden in Nederland. Die paar vliegjes zijn niieetttsss.