Het vertrek uit Hilston

We kunnen in ieder geval lekker uitslapen en rustig aan doen. Werkzoeken gaat niet zo snel als we gehoopt hadden, zeker omdat we dus niemand kunnen bellen en alleen maar mailtjes kunnen sturen en we gaan zonder baan weer terug naar de caravanpark. We besluiten nog 1 nachtje te blijven en dan s’ochtends naar Griffith te rijden gezien we daar we bereik hebben met onze mobieltjes en vanuit daar werk te zoeken.

Als we rustig ons e-reader aan het lezen zijn (nog steeds 50 tinten donkerder, geniaal) komt er opeens een oude man die lijkt op Sinterklaas met een korte baard bij ons zitten. Hij heet Terry en hij begint een heel lulverhaal en vraagt ons de oren van het hoofd. We moeten er erg om lachen, dat gebeurt er nou in Australië als je gewoon je boekje leest. Hij vindt onze E-readers trouwens maar raar en heeft liever gewoon boeken. Ik wil alleen niet weten hoe zwaar me backpack moet zijn als ik er werkelijk 300 boeken in probeer te stouwen. Uiteindelijk zitten we in Kamp Holland gezellig met Terry, een Engelse buurvrouw en een Duitse buurman lekker warme thee te drinken (iedereen met eigen beker want we hebben er maar twee, en Terry met bier en/of wijn). Terry heeft duidelijk een slokje teveel op en we bellen moete zijn vriend Bill bellen en Saf moet vragen: “How are they hanging?” Het mond uit in een hilarisch gesprek die door het zware accent soms niet te volgen is. We hebben het gefilmt dus kunnen later nog een keertje terug kijken. Alhoewel kijken.... je ziet niets maar het gaat ook meer om het geluid gelukkig.

De volgende dag doen we er best wel lang over om ons klaar te maken om weg te gaan. Vlak voor we weggaan komt er een gozer naar ons toe. “Are you going in town?” Yep, hij wil een lift. Tuurlijk willen wij onze ex-collega wel een lift geven alleen hebben we geen zitplaats meer. Wij laten ons bedbouwwerk altijd gewoon zitten omdat we toch maar met zijn tweeën zijn en daar onder zijn al onze spullen al ingepakt. Hij heeft er geen problemen mee om tijdens het rijden in de auto te liggen dus we laten hem erin klimmen en geven hem een lift naar Hilston. Daar vlieg ik de bieb nog even in omdat ik de vorige dag mijn wereld stekker ben vergeten. Halleluja ze hadden hem nog :D Lang leven kleine dorpjes!
Saf heeft van haar klein geld chocomelk en m&m’s gekocht!!! Ze verast me hiermee en het is en ware traktaties want m&m’s kosten hier gewoon 4 dollar per zakje en dan heb je niet zo een mega zak... Heerlijk genieten dus! Wat een weldaad!

Voor ik verder schrijf over Griffith zijn er nog een paar dingetjes die ik kwijt wil die niet echt in mijn verhaal paste. De douches en toiletten waren zo smerig!! Echt, alleen als iedereen aan het plukken was en de schoonmaakster (was een van onze buurtjes) het net had schoon gemaakt was het schoon. Maar wat maakte die mensen er daar een teringzooi van. Echt te smerig voor woorden. En dan had ik het nog niet een over de keuken. Ik ben zo blij dat we ons eigen kookpitje hebben want die was gewoon een bron van bacteriën ik heb geen idee hoe mensen daar met een gerust hart hun eten konden koken. We gebruikte wel de koelcel maar bonden alles in een plastic zak want: BLEGHHH!! Smerig.

We stonden op plekken met stroom en dus bij de mensen die langer bleven. Dat waren ook een beetje de oud gedienden. Mensen die al een eeuwigheid dit werk doen. Tijdens het oogstseizoen gaan ze aan het werk en trekken mee met de oogst of vinden werk voor een heel jaar bij een boer. Ook weer een soort van halve nomaden dus. Super lieve mensen die ons altijd wilde helpen en elke dag wel een praatje kwamen maken.